لرستانات
دهدز بهشت گمشده خوزستان است. شهری با جمعیت حدود ۱۰ هزار نفری و البته ده هزار نفری که وزارت سدسازی کویرستان آواره شان کرد دروازه ورودی استان قلمداد میشود.
اینجا محل دفن ۶۳ روستا و بیش از یکصدهزار اصله درخت بلوط و صدها اثر باستانی توسط مهاجمان به سرزمین این مردمان است
اینجا بزرگترین کوچ اجباری جوامع محلی در جهان صورت گرفت تا عده ای دزد نژادپرست بابت تامین آب و برقشان خیالی آسوده داشته باشند.
اینجا مردمان لر به استضعاف کشانیده شدند تا مافیای سرمایه داری کویری به نوا برسد.
اینجا مردمانش ۳۰سال است آب بر آنها جیره بندی است در حالیکه در محاصره ۵ میلیارد مترمکعب آب کارون هستند
این محل داغ چشمه های خشکیده ای بر دل دارد که روزگاران بسیاری مصفای طبیعت این سرزمین بودند.
سدهای ننگین که تنها به منفعت فاشیست مرکزگرا می اندیشند و طی این سالها بدون یک وجب شبکه آبیاری کشاورزی جهت انتفاع بومیان؛ جنگلهای رودخانه بید و گز کارون و جنگل های بلوط را نابود کردند و اکوسیستم زاگرس را به تباهی کشانیده اند
این سدها در شرایط تغییر آب و هوایی تبدیل به تشت تبخیر شده اند
اجبار به کوچ!
نابودی معیشت!
نابودی اکوسیستم!
عدم نفع حداقلی برای مردم بومی!
جیره بندی آب!!
عدم توجه به جان مردم منطقه و غرق شدن کودکان در بی توجهی به مسیرهای جایگزین!!!
انسان را به یاد مهاجمان اروپایی و قتل و غارت بومیان قاره آمریکا می اندازد
آیا این نامی جز استعمار نوین دارد؟؟؟؟
سدهایی که اطراف این شهر را احاطه کرده اند و آب مورد نیاز برای شرب، صنعت و کشاورزی بسیاری از مناطق ایران را تامین میکنند.
از سویی دیگر آب سرشاخه های پاک و زلال کارون در نهایت درماندگی و نیاز مردمانش در مسابقه افتتاح صنایع آب بر و گسترش کشاورزی غیراقتصادی به اصفهان کرمان و یزد با صرف هزینه های گزاف نامعمول هر روز باری بر دوش کارون بی رمق میگذارند
اما از فروردین ماه ۹۶ ، دهدز آب شرب سالم ندارد! اگر از مسئولان چرایی این وضعیت را بپرسیم، به خشک شدن سفره های زیرزمینی تامین آب شرب حواله میدهند. جالب اینجاست که وزارت نیرو با انتقال آب از سد برای تامین آب شرب دهدز موافق نیست.در این شرایط اهالی دهدز ناچار به تامین آب به وسیله تانکرهای آبرسان هستند. اهالی دهدز در حالی آب شربشان را با تانکر تامین میکنند که چندی قبل به دلیل زیر آب رفتن روستایشان که در پایین دست سدها بوده است، مجبور به کوچ به دهدز شده اند!
حکایت غریبی است. خانه شان زیر آب رفته است، اما حالا آب خوردن ندارند
